“Sarhoştum. Hava, elektrikler, şehir beni sarhoş ediyordu. İnsanlar, beni mıknatıs hızıyla kendilerine çekiyorlardı. Dünyayı ve şehri riyasız kucaklamak istiyordum.”
Cuma günü dokuzuncu sınıfların dersinde, ders kitabından bir Sait Faik hikâyesi okuduk: “Şehri Unutan Adam”. Kitabı incelerken fark etmemiştim hikâyeyi, yeni konuya başlamak üzere sayfayı çevirdiğimde gördüm. Çocuklar başlarını kitaba eğmişken gizli gizli gülümsedim. Meftunu olduğum hikâyeci, şehri unutamayan ben garibe bir selam göndermiş gibi sevindim içimden. Çaktırmadan selamını aldım. “Evet çocuklar, bu hikâyedeki adam neden şehre gidiyormuş?” diye sordum. Birkaç öğrenci bir ağızdan cevap verdi: “İnsanları sevmek için.”
Ama insanlar anlamıyorlar onu, kötü şeyler düşünüyorlar hakkında. O ise pek aldırış etmiyor, ıslık çalarak uzaklaşıyor neşeyle.
Sonbahardan bir şey anlamadım bu sene. Deli rüzgâr var, hava buz iki gündür. İşte kış.
Kışla birlikte acayip rüyalarım da geri geldi. “Bunlar kıymetli rüyalar,” demişti Bayan S. Geçen sene birkaç rüyayla epey uğraşmam gerekmişti. Sırlar, cinayet, ölüm, gizli geçitler, tuhaf efsaneler filan vardı. Bu seferki, dün gördüğüm yani, ölü erkeklerle ilgili, yamyamlık temalı. Senaryo olarak oldukça ilgi çekici bu da: üç kişilik bir aile var. Anne, baba ve 13-14 yaşlarındaki sevimli kızları. Yoksul bir aile bu. Tek odalı, bir penceresi bile olmayan küçücük bir evde yaşıyorlar. Bütün dünyaları bu ev. Loş ışıkta, dört duvar arasında oturuyorlar gün boyu. Yine de birbirlerine büyük bir sevgiyle bağlı bu ailenin üyeleri. Yoksul ama mutlular. Bu küçük dünyada huzur buluyorlar. Sessizce gülümsüyorlar, hiç konuşmadan. Akşam olunca baba, kızını ve karısını öpüp işe gider gibi dışarı çıkıyor. Böylece rüyayı gören –ya da seyreden- ben, bu evin koskoca bir apartmandaki yüzlerce tek odalı küçücük daireden biri olduğunu anlıyorum. Bu apartmanın bulunduğu şehir de büyük ve karmaşık bir metropol. Burada bütün insanlar böyle tek göz odalı evlerle dolu kocaman apartmanlarda yaşıyorlar.
Adam sokakta yürürken bir şey daha anlıyorum, hiç kadın ve çocuk yok ortalıkta çünkü bu şehirde sadece yetişkin erkekler dışarı çıkabiliyor. Adam, bu erkek kalabalığının içine daldığında yüzündeki gülümseyiş çoktan silinmiş oluyor. Bakışları sert ve soğuk. Belirgin bir kararlılık var yürüyüşünde. Anlam veremiyorum. Ne düşünüyor acaba, amacı ne diye merak ediyorum. Ama diğer erkekler de onun gibi. Aynı bakışlar, keskin adımlar. Hatta yüzleri bile birbirine benziyor. Sanki hepsi aynı insan. Adam metroya biniyor. Burası da çok kalabalık, ayakta dikilirken iyice birbirlerine yakın durmak zorundalar. Fakat alışıldık olanın aksine göz göze gelmekten çekinmiyorlar. Olası bir bakışma için fırsat kolluyor gibi alttan alta birbirlerini süzmekteler. Ürkütücü bir sessizlik var, bitmek bilmiyor. Burası neresi böyle diye sorup duruyorum, seyre daldığım rüyayı, görürken yorumlamak telaşında olsam gerek.
Nihayet anlıyorum: bu şehirde bütün insanlar aç. İnsanların tek besin kaynağı birbirleri. Bu yüzden akşam olduğunda erkekler ava çıkıyor, eve dönmeyenler avlanmış oluyor. Dönenler de, ailelerine bir süre yetecek kadar et getiriyorlar. Bir sonraki ava kadar huzurlu yuvalarından çıkmıyorlar.
Psikanalitik olarak iyi malzeme var rüyamda sanırım. Bir bilene analiz ettirmek lazım. Ama rüyanın nasıl yorumlanacağından ziyade, öyle bir hikâyenin üzerine böyle bir rüya görmek nasıl yorumlanır onu düşünüyorum. Önceki yer altı rüyaları gibi, bu da bir süre zihnimi meşgul edeceğe benziyor.
Neyse ki hâlâ sığınabildiğim bir yeryüzü rüyası da var. Şehre gitmeme vesile olmuştu yüzyıllar önce.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder